Los parlars —o los parlars locals o l’occitan local— son de varietats d’occitan que se limitan a una comuna o a qualques comunas. Representan un fenomèn normal: gaireben totas las lengas del Mond an de parlars locals.
Los parlars s’agropan per afinitats dins l’espaci e, ansin, forman los grands dialèctes: gascon, lemosin, auvernhat, vivaroalpenc, ensemble provençal-niçard, lengadocian.
Dins los parlars occitans locals, la nòrma s’aplica aital:
• L’ortografia es establa.
• Totas las variantas oralas d’un parlar son valablas tant que son de formas autenticament occitanas. Se fa pas cap de seleccion a aquel nivèl.
• S’evita certanas influéncias excessivas de las lengas dominantas quand menaçan de formas occitanas ja existentas (ça que la, a un nivèl purament descriptiu, quand se transcriu una paraula espontanèa, es acceptable de notar las influéncias de las lengas dominantas en utilizant l’ortografia occitana).