L’occitan aperten a la familha de las lengas neolatinas o lengas latinas o lengas romanicas. Son las lengas que descendon del latin parlat dins l’Empèri Roman. Las lengas neolatinas e lo latin, ensems, fan partida de la vièlha familha de las lengas italicas e mai largament de la granda familha de las lengas indoeuropèas.
Uèi los especialistas identifican quinze lengas neolatinas almens: occitan, catalan, aragonés, espanhòl (o castelhan), asturian, galègoportugués (ensemble galèc e portugués), francés (o lenga d’oïl), arpitan (o francoprovençal), romanch, ladin, friolan, italian, còrs, sarde e romanés. Esitan encara per classificar certanas varietats coma de lengas neolatinas o coma de dialèctes: per exemple es lo cas del galò, del peitavin-santongés e del nòrd-italian. Certanas lengas neolatinas an desparegut coma lo mossarabi e lo dalmata.
L’occitan e lo catalan se semblan fòrça, forman un grop coerent apelat occitanoromanic o occitanocatalan. Lo catalan es un ancian dialècte occitan que devenguèt una lenga independenta a la fin de l’Edat Mejana, als sègles 13-15, per de rasons istoricas. Lo lingüista Pèire Bèc a demostrat la fòrta coesion del grop occitanocatalan.
En mai del grop occitanocatalan, certans lingüistas pensan que l’occitan se poiriá rengar dins de grops mens solidament definits coma lo galloromanic (francés, arpitan, occitan e eventualament catalan…) o l’iberoromanic (galègoportugués, asturian, espanhòl, aragonés, catalan e eventualament occitan…).